Kutgitaar #5: Jan Willem Sterenborg

VERJAARDAG

In de garage, omdat hij zijn huis vrij van rook wilde houden, tussen de aardappelbak en de gereedschapskist gezeten, zijn benen in blijde afwachting bungelend over de rand van het tafelblad, dacht hij, dat als hij een kind was, hij zou willen rijden op de plastic politiemotor, waar zijn ogen al een tijdje op leunden en staal zagen dat geen staal was en lampen die geen lampen waren, maar dat kon toch geen mens langer volhouden, en voor hij er erg in had, niet begiftigd met enige notie van de rechtsstaat waar zijn dorp toebehoorde, gleed hij door haar straten, soeverein, zijn hoofd een radar, handen om het stuur gevouwen alsof ze hun definitieve functie hadden gevonden, en liet hij intuïtief, maar ogenschijnlijk willekeurig, de uitlaat schreeuwen en joeg de sirene voor zich uit over asfalt bomen daken, maar iemand zonder lijf en leden kneep in de remmen, in zijn keel en het was als toen hij eindeloos de bult opfietste, naar de top, niet wetende of zij hem daar, regen of zon, net over de top, de onschuldige top, of zij hem daar stonden op te wachten, nonchalant op hun crossfietsen, niets anders te doen staande naast hun crossfietsen, crossfietsen afkijkend steunend op hun dunne standbenen, geen partij voor zijn motor die geen motor meer was en waar geen asfalt meer voor bestond, en er loeide geen sirene meer, maar hij hoorde zijn kuchje als van een ander, bang in het nauw gedreven, en zijn hartslag klopte vertrouwd opdringerig in zijn hals en hij zag hen voor zich, kende ze allemaal nog bij naam gezicht kapsels schoenen geur, en zonder dat hij er erg in had perste hij zijn slechts half opgebrande, maar inmiddels gedoofde sigaret, op een verloren aardappel liggend naast zijn bovenbeen, en hij leek vergeten dat dit dorp heuvels noch bulten kende, zelfs geen klimmende straat, dat gezichten en fietsen verwrongen waren onder de last van zich opstapelende jaren, en dat terwijl zijn onwetende vrouw, die nauwkeurig alle uitnodigingen voor zijn verjaardag had verzorgd, mooi blozend een appeltaart uit de oven haalde, hij zelf de tijd had binnengelaten.